Ліна Кастэнка
МАЦІ
Яна была красуня
з Кацярынаўкі.
Было ўжо у яе пяцёра
вас.
Купляла вам
гасцінчыкаў на грывенку
ля печы клапацілася
штораз.
Хадзіла у царкву,
каб памаліцца.
Сушыла ў сквар на
плоце гладышы.
Яна была шчыруха-маладзіца
і мрою мала
дзіўную ў душы.
У жудасны той
час, аж звар’яцелы,
калі ў тых стэпах
хто ні ваяваў,
яна аб небе
зорным летуцела —
каб ёй на столі
хто намаляваў.
Не чуўшы пра
Растрэлі аніколі,
яна хадзіла ў
стэп на буракі.
А вось не трама б
тая, а на столі —
каб толькі неба
водбліск трапяткі.
Уранні глянеш —
сэрца прагне вышы.
Уночы бачыш
зорыстыя сны.
Дзе б майстра
напытаць, што неба піша?
Кругом касцы ды
сейбіты адны.
Хацеў быў тую
мару незямную
Уважыць неяк
швагра, ды не змог.
Яна яму:
— Спыніся,
бо турну я.
Твае нябёсы
быццам шэры мох.
Адзін мастак
калісьці ў год галодны
рабіць узяўся
неба за харчы.
І пэндзляў меў
набор ён богаўгодны,
на лаву стаў, адсунуў
рагачы.
І воблакі ў яго
віліся змеямі,
і ўжо пачаў быў
сонца прамяні…
Але яна:
— Сыходзьце,
вы не ўмееце.
На неба не
падобнае ані.
Яна тым небам
трызніла, гарэла ўся!
Яна была
надзвычай маладой!
Ды гэтак з
небапісцам і не стрэлася.
Яшчэ й
жыццё — то з горам, то з бядой.
І плакаў бацька,
і не знаў патолі,
і ўзорыстыя бляклі ручнікі,
калі над ёю не
было ўжо столі,
а толькі неба
водбліск трапяткі…
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.
