Ліна Кастэнка
КАЛЯРОВЫЯ МЫШЫ
Даўно,
яшчэ ў шэсцьсот якімсьці годзе,
а значыць — больш
за тры вякі таму,
калі яшчэ былі
дуэлі ў модзе
і кары часам
бавілі гурму,
калі палілі ведзьмаў-чарадзеек,
калі навук не
ведаў ладам люд, —
кажу ж, даўно, у Вышаградзе неяк
дзяўчынка Ганна
трапіла пад суд.
З дзясятак Ганне той было гадочкаў.
Яе прывёў
раз’юшаны сусед.
З галін кляновых
некалькі лісточкаў —
барвова-жоўты
восеньскі букет —
паклаў на стол.
— Вось доказ —
кінуў сцісла.
І зашасцела лісце
на сукне.
Скупое сонца,
яблык недакіслы,
стаяла ў голых
клёнах у акне.
Тады сусед сказаў, каб чула зала:
— Панове
суддзі! Я яе прывёў
Яна… мышэй
яскравых штукавала
вось з гэтых
жоўтых і сухіх лісткоў.
Змацуе неяк там свае
лісточкі,
а потым дзьмухне
двойчы — і памчаць.
Я бацька, у мяне
сынок і дочкі,
дык кучай цацкі
іхныя ляжаць.
Маіх дзяцей,
нармальных і здаровых,
вядзьмарка давяла
да забыцця.
Яны ўначы мышэй
сняць каляровых,
нам тыя мышы не
даюць жыцця!
На што суддзя ў
судзейскай чорнай мантыі
сказаў:
— Жыццё —
то справа без гарантыі.
Вядзьмарак мы
караем па закону.
Вы прысягніце,
пане, на ікону.
Ці з коміна яна ў паўночны час
калісь лятала, ці
згасіла зорку?
Ці тыя мышы згрызлі
нешта ў вас,
а ці ў падлозе
дзесь прагрызлі норку?
— Нам мышы тыя, — адказаў сусед, —
такое шкоды не
рабілі зроду,
у гаспадарцы
добра ўсё, як след,
гаворка ж пра
маральную йдзе шкоду.
Суддзя спытаў:
— Яны на вас
фырчаць?
— Ды не ж. Аднак
яны яскравай масці.
Тут пісар
дзьмухнуў двойчы на пячаць.
Дзяўчо было адно
ў сваім няшчасці.
Быў шэры дзень. І шэры люду сход.
І шэры стол. І
шэрыя ўсе дзверы.
Ды раптам мяўкнуў
каляровы кот.
Заліў чарнілам вырак на паперы.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.
