Анна Малігон, "Бывае, іншы раз цьмянее шкло..."

Анна Малігон

* * *

Бывае, іншы раз цьмянее шкло.

І з рук кудысьці рамяство ўцякло.

Ніякіх свят — за шолахам ялін.

І ў паднябессі ўжо спыніўся млын.

І ты — адзін.

А на канве згубіўся ўзор, загас.

Цябе ў зямлю затоптвае ўжо час.

І той, хто з ім ідзе. Спускай жа вочкі.

Мы — экспанаты пекла, што клякоча

у нас.

Хістаецца набраклая зямля,

як палуба начнога карабля,

а над табою хваляй гругановай

плывуць цянёты з моцнаю асновай

здаля.

Няўжо так лёгка нітку перакусіш?

Ты правадыр. Ты ўсё падужаць мусіш.

Не азірайся. Адганяй манюк.

Твае рамёствы шчэ не зналі рук.

Твае жанчыны чараў не сплялі.

Званамі зазвіняць твае палі.

Да самых воблакаў, павер. І затрасецца

халодны пыл магутных вершалін.

Прыслухайся — то ажывае млын

на сподзе сэрца…

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.

Ліна Кастэнка, "Наомі Уэмура"

Ліна Кастэнка

НАОМІ УЭМУРА

Ніхто не бачыў, як ён браў вяршыні,

сам па сабе, самотны альпініст.

Схаваўшыся ў калматай аблачыне,

дзе ні птушыны — толькі ветру свіст.

Адолеў буры, шквалы і завалы,

зрываўся у прадонні на хаду.

І толькі часам падаваў сігналы:

“Я Уэмура. Я іду”.

І трэба ж занурыцца так у горы,

каб на бялёсы голас вышыні,

бы ўчэпісты карэньчык мандрагоры,

паўзці праз леднікі ды камяні.

Не напаказ, не ў кадры і не тое,

каб дзеля славы, грошай ці забаў, —

сваё жыццё, нібыта ўцёс, крутое

ён з доляю сваёю сам змагаў.

Так і загінуў… Свет маўчыць пахмура…

Яшчэ адну вяршыню браў адзін

той дзіўны чалавек, што зваўся Уэмура, —

самотных гор самотны паладзін.

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.

Ліна Кастэнка, "Аднойчы дзень усцешыць цяжкім плёнам..."

Ліна Кастэнка

* * *

Аднойчы дзень усцешыць цяжкім плёнам,

што не баіцца хвальбаў і няслаў.

Мой цвеце, біты сіверам студзёным,

усё-ткі завязь добрую ты даў.

Дармо, што столькі год прайшло ў пакутах,

што пільнавалі хмарышчы варон.

Душа, ад мук збалелая прачутых,

стварыць не можа бутафорскі плён.

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.

Ліна Кастэнка, "Царыца Савы"

Ліна Кастэнка

ЦАРЫЦА САВЫ

Царыца Савы плакала ўначы.

А ўранні абудзілася пры славе,

у дыяментах, золаце, парчы.

І да яе ганцоў цары ўсе слалі.

Яна іх брала зграбнасцю ў палон.

Ніхто пры ёй разумным не здаваўся.

І нават сам прамудры Саламон

да скону веку ёю захапляўся.

Красуня, казка, магараджаў чар.

Віно вачэй, што не дае спакою.

Цуд-ружа у садах любоўных мар.

Маўчанне фаліянта трапяткое.

Гарачы сон. Нясталы Арыент.

Такі ў царыцы вобраз быў цікавы.

Жамчужына ў жуковіне легенд, —

царыца Савы, о, царыца Савы.

У дыяментах, золаце, парчы.

Вакол яе ахоўцаў незлічона.

Царыца Савы плакала ўначы.

Але няма пра тое ў Саламона.

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.

Ліна Кастэнка, "Горад Ур"

Ліна Кастэнка

ГОРАД УР

І жыў народ. І зваўся ён шумеры.

І перажыў нямала страт і згуб.

Вайсковы люд, даўно памерлы,

трымаў і кубкі каля губ.

У доле тым, дзе штохвіліны

пяскамі плавіць небасхіл,

цары, паэты і быліны

ляглі ў шэсць ярусаў магіл.

Вось так памалу ды памалу

яны ішлі у забыццё.

Але далей ва Уры з валу

шумеры сыпалі смяццё.

Татальны сметнік год за годам

вышэў пры муры гарадскім.

А што там могілкі пад сподам,

ужо й забылася зусім.

У доле Тыгра і Еўфрата,

дзе ўсё заносіць жоўты мул,

паблякне слава Герастрата

перад тваёю, горад Ур.

Бо то агонь, а ён жа чысты.

Ён у людскіх руках — жыццё.

А ты, пыхлівы, ганарысты,

угруз па грудзі у смяццё.

Ссыпаўшы дрэнь без перабою,

засыпаў, сам не знаў калі,

даспехі, арфы, што тваёю

жывою славаю былі.

Ці змізарнелі твае людзі,

ці ўжо на іх які заклён,

што ты ўтапіў грабніцы ў брудзе,

што ты сцураўся тых пісьмён?!

Цябе якія збавяць гусі,

народзе бедны, калі ты

у бітве ўстояўшы і ў трусе,

паў ад уласнай дураты?!

…Вякоў мінаюць ліхалецці.

Хтось бурыць. Твораць некаторыя.

А горад Ур ссыпае смецце,

ссыпае смецце на сваю гісторыю.

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.

Ліна Кастэнка, "Я вам кажу, што той паэт быў геній..."

Ліна Кастэнка

* * *

Я вам кажу, што той паэт быў геній.

Вы кажаце, што вы пілі з ім каву.

Я вам кажу, што проста дробязь гэта,

ці спатыкаць яму вас выпадала.

Вы кажаце мне: — Эпізод цікавы

я раскажу. — Як вы пілі з ім каву?!

Вам больш нічога не было цікава?

Цябе ні з кім не трэба піць, о кава!

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.