Ліна Кастэнка, "Я кіну ўсё..."

Ліна Кастэнка

* * *

Я кіну ўсё. Я веру ў кіламетры —

сасмаглыя, стамлёныя здаўна.

Нямала іх у матухны Дэметры —

багіняю зямлі была яна.

О, разматай дарогі мне, багіня!

Мне б за вачыма ўдалеч уцячы.

Ратуй мяне, ратуй мяне, бо гіне

мая душа, ў чужую гледзячы.

Пяшчотна так, з пачуццямі адданымі,

насуперак разумнаму ўсяму.

Ратуй мяне разлукаю і далямі, —

з сабою і ўспаміну не вазьму.

У горычы ааз праменнай цэдры,

дзе гром трымае ліўні ў рукаве,

дзе толькі адзінока вёрсты-зебры,

пасуцца у запыленай траве, —

хай будзе стэп, хай будзе лес і горы,

хай выбухнеш ты лютасцю зямной,

калі з вачыма злымі семафоры

журбою шлях зальюць перада мной!

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.

Ліна Кастэнка, "Страшыся слоў, калі яны маўчаць..."

Ліна Кастэнка

* * *

Страшыся слоў, калі яны маўчаць

ці ў нейкім затаіліся прадвесці,

калі няўцям, з чаго іх распачаць,

бо ўсе яны раней былі чыесьці.

Хтось нарадзіўся з імі і сышоў,

хтось імі плакаў, трызніў у пакутах.

Людзей мільярды, і мільярды слоў,

а ад цябе чакаюць шчэ нячутых.

Усё было ўжо: шчырасць і прытворнасць,

краса і брыдзь, асфальты й спарышы.

Паэзія — заўсёды непаўторнасць

і неўміручы дотык да душы.

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.

Вольга Хвастова, "Пахне баршчом і геранню наш страчаны рай..."

Вольга Хвастова

* * *

Пахне баршчом і геранню наш страчаны рай…

Двойчы ступаць у раку — то благая прымета.

Я дагараю у верхніх слаях атмасферы, як тая камета…

Не давярай мне, маленькая, не давярай.

Ліпка — як патака, горача — нібы вулкан.

Прага сапраўднага льецца па жылах нястрымна.

Сумна, дзяўчынка, у гэтай сахары і зімна

Шторы — у пральні, і плача скалечаны кран.

Міру няма, ані міра няма, ані меры…

Нам засталіся пустыя пачуцці няверы.

Вырасце ў іх дзіцяня, нібы ў яслях, пасля:

З выгляду — ты, але ўпартае вельмі, як я.

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.

Ліна Кастэнка, "Паэтаў ніколі не быў мільён..."

Ліна Кастэнка

* * *

Паэтаў ніколі не быў мільён.

Не кожны з іх быў вандроўнікам.

Разбойнікам быў Франсуа Віён,

а Гётэ, Вольфганг, саноўнікам.

Былі сярод іх паслы, гандляры,

сангвінікі і халерыкі.

Былі разначынцы, паны, святары,

лунацікі і венерыкі.

Хто смела пісаў, хто тварыў тайком.

Бландзінам быў ці брунетам.

Героем, філосафам ці дзіваком.

Ды ніводны паэт не быў непаэтам.

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.