Васіль Сіманенка, "Прароцтва 17-га года"

Васіль Сіманенка

ПРАРОЦТВА 17-ГА ГОДА

Гранітныя калоны, як медузы,

Паўзлі, паўзлі і выбіліся з сіл —

На могілках застрэленых ілюзій

Ужо няма мясціны для магіл.

Мільярды вер не вынеслі пакуты,

Мільярды шчасцяў каты сцерлі ў прах.

Душа гарыць. Палае розум люты.

Нянавісць скрозь рагоча на вятрах.

Каб думкі праяснелі ў затлумёных,

Каб да забітых зноў вярнуўся дух,

Дык неба, патанулае ў праклёнах,

Расселася б ад сораму і скрух.

Адплаціцца вам, каты, па заслузе!

Жыццё не нацягнуць на ваш капыл.

Вы чуеце? На могілках ілюзій

Ужо няма мясціны для магіл!

Цяпер народ — адна буйная рана,

І ад крыві хіжэе ўжо зямля,

І кожнага забойцу і тырана

Ужо чакае звітая пятля.

Бо сціжмы зацкаваных і забітых

Усталі й летуцяць аб судным дні,

І кляцьбы іх, згарчэлыя ў іспытах,

Падуць на гурбы душ гнілых і сытых,

І захістаюць дрэвы самавітых

Апосталаў злачынства і хлусні!

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.

Ліна Кастэнка, "Калі замоўклі менуэты..."

Ліна Кастэнка

* * *

Калі замоўклі менуэты

і гук тэрцынаў боскіх сціх,

былі ж музыкі і паэты,

ды не такія, як да іх.

Ішлі вякі, мільгалі людзі.

І адрасы мяняў Парнас.

Было ўсё так, як больш не будзе,

вось як пры іх, а не пры нас.

О Божа наш святы, адзіны!

Усяк бывае ж малады.

А ўсё не так, як праз часіны,

і ўсё не так, як пры тады.

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.