Ліна Кастэнка, "Стаяла груша, зелянеў лясочак..."

Ліна Кастэнка

* * *

Стаяла груша, зелянеў лясочак.

Стаяла неба ў дзіўнай сівізне.

У грушы быў танюткі галасочак,

яна ў маленства клікала мяне.

Мы доўга й шчыра гутарылі ў полі,

не чулі нават рокату шашы.

Стары Сізіф убачыў, як міжволі

мне глыбы дзён зрываюцца з душы.

Стаялі з грушай мы ў пахмурнай просіні,

размовай захапіўшыся сваёй.

Баялася яна сцюдзёнай восені,

а я трымцела перад сумятнёй.

Удзвюх мы прагна слухалі зязюльку.

І хмары йшлі, як нетутэйшы дым.

Сізіф курыў сваю даўкую люльку,

ён так хацеў здавацца маладым.

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2015.

Ліна Кастэнка, "Ціхая раскоша шчодрых вод..."

Ліна Кастэнка

* * *

Ціхая раскоша шчодрых вод.

Сонечна-зялёныя прычалы…

О Дняпро, ты, як і мой народ,

велічны, лагодны і трывалы.

Віру смех іскрысты, дзе чарот.

Глыбіня сцюдзёная ля кручы…

О Дняпро, ты, як і мой народ,

жартаўлівы, мудры і пявучы.

Плыні наравісты разварот.

Хваль бурлівых пляск далёкачутны…

О Дняпро, ты, як і мой народ,

горды, вольналюбны і магутны.

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2015.

Ірына Роік, "Дзень прадмесцяў прыгас..."

Ірына Роік

* * *

Дзень прадмесцяў прыгас — свежа пырскае снег

на абліччы сабораў. І з храма

вера ціха выходзіць, ступае без вех,

як ступалі Ева з Адамам.

Сінь і гоні вакол — бы на мапе якой,

я кранаю палітры валоссе.

Вера, быццам бы слава, цячэ ў твой спакой

і хвалюе будынкаў калоссе.

Лёд прадсэрдзяў растаў — і вада лье ды лье,

рукі поўняцца стомы металам.

Вера ж крылы імкнецца прасцерці свае

і у шчасці тоне трывалым.

© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2015.