Іна Снарская
СЫНАМ
А сыны йдуць і йдуць недзе ў
свет
І назад не прыходзяць…
Васіль Стус
1
Што за пара? У
полі на крыжы
Па крумкачы, па
суме, па адчаі…
І так халодна й
горасна начамі,
Аж немаўлятка ў
прыгаршчах дрыжыць.
Яму б схавацца ў мамы, каля сэрца,
А тут акопы,
выбухі… Вайна.
За крок да волі і
за крок да смерці —
Чужая незагойная віна.
Сыны ідуць, ад дому шлях прастаюць.
Зямля і неба —
быццам не для іх.
Яны лісты ад
мацерак гартаюць,
Што прарастаюць
на шляхох, на ўсіх
Пуцінах-сцежках ад зары да сэрца,
На скрыжаваннях з
жальбай і журбой.
Адна любоў ратуе
іх ад смерці,
Адна любоў іх
зноўку кліча ў бой.
2
Гарматы цяпер маўчалі,
І не было выпраў,
Сокал кружыў
начамі,
Стэп прычашчаў.
Сокале мой крылаты,
Першым здабыў ты
гарт,
Калі палеглі салдаты,
Зведаўшы роспач страт.
Крыллем сваім Айчыну
Ты агарнуў,
збярог.
Дзверы зары
адчынены.
Жыцьмуць сыны ў
вякох!
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2016.
