Ліна Кастэнка
ПЕСЕНЬКА З ВАРЫЯЦЫЯМІ
І мусіш перажыць
усякі верад,
І кожны
фініш — гэта старт і ўздым.
І не патрэбна варажыць
наперад,
І смуткаваць не
варта па былым.
Хай твары ззяюць сотнямі вясёлак,
І даўніх дзён
муку хай меле млын.
Засела сэрца, бы
ў грудзях асколак, —
Усё загоіць вечны
адпачын.
Хай будзе ўсё нябачанае бачаным,
Хай будзе ўсё
прабачнае прабачаным,
Хай будзе век
пражытым як належыць,
На жаль, ад нас
нічога не залежыць…
А мусіш жыць і трапіўшы у нерат —
Набудзеш гарт і
досвед ты у ім.
І не патрэбна
варажыць наперад,
І смуткаваць не варта
па былым.
Вось так, як ёсць. А можа быць і горай,
А можа дрэнна
быць зусім, але
Пакуль шчэ розум
не прагорк ад гора, —
Не будзь рабом і
смейся, як Рабле!
Хай твары ззяюць сотнямі вясёлак,
І даўніх дзён муку
хай меле млын.
Засела сэрца, бы
ў грудзях асколак, —
Усё загоіць вечны
адпачын.
Хай будзе ўсё нябачанае бачаным,
Хай будзе ўсё
прабачнае прабачаным
Адзінае, што шчэ
ад нас залежыць, —
Прынамсі, век
пражыць свой як належыць…
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.
