Ліна Кастэнка
* * *
Жыццё ідзе і ўсё
без карэктур.
І час ляціць, не
сцішвае галопу.
Даўно няма
маркізы Пампадур,
і мы жывём ужо
пасля патопу.
Не ведаю, што
здарыцца па нас,
якім прырода
ахінецца ўбраннем.
Адзіны, хто не
зморваецца, — час.
А нам спяшацца трэба,
бо прыстанем.
Зрабіць хоць
нешта добрае для ўсіх,
а мы,
нічога, — пройдзем, нібы цені,
абы нябёсаў вочы кожны
міг
зямлю святую
бачылі ў цвіценні.
Абы лясы не змерлі
так, як тур,
і словы не змарнелі
так, як руды.
Жыццё ідзе і ўсё
без карэктур,
і хіб з радка не
выкінеш нікуды.
Але, паэт, не
бойся тых заган.
Не бойся
азарэнняў: гэта лекі.
Не бойся праўды,
што сячэ да ран,
журбот не бойся,
хоць яны як рэкі.
Людзям у душы бойся сеяць зман,
бо як хлусіць
пачнеш, то ўжо навекі.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2013.