Ліна Кастэнка
БОЛЬ АДЗІНАЙ ЗБРОІ
Слова, мая ты адзіная зброя,
Мы не павінны загінуць абое.
Леся Украінка
У мегафонах мальваў — пеўняў спеў,
Ажно дрыжыць
паліваю світанак…
Мой родны краю,
зроду ты не меў
нейтральных
барваў — прэсных пурытанак.
Чырвона-чорны догмат рукава.
Пшанічны прынцып
сонечнае нівы.
О, колькі слоў
смарагдавых сяйва
было ў табе і
выбухала жнівам.
З зямлі ўзрасталі словы, як жыты.
Налітым зернем
выплывала мова.
Яна як хлеб мне
шчодры і святы.
Крывёю продкаў
ззяла пурпурова.
А хтось у ёй капаў за ровам роў.
Таптаў
найдаражэйшае нам поле.
І сніцца сон:
пасецца гурт кароў —
сем тлустых, ды
худых паболей.
Азіміну скубуць і ярыну,
і брудзяць,
брыдзяць, капытамі садзяць.
Трагічная мая!
Табе труну
не толькі
ворагі — сыны твае ўжо ладзяць.
Бяссмертная мая! Смяешся церпка.
Ты ў той труне,
не змесцішся, дарэчы.
Яны ж бо ёлупы,
яны ж знімалі мерку
З тваёй няславы й
ганьбы, а не з велічы!
Твой дух ад тых зняваг не стаўся пусткай,
хоць лёс нам слаў
кілімы чарнаты
то ад Вілюйска да
Халуйска,
то з Кіева да
Варкуты.
З усіх трыбун — аж дым над дэмагогам.
Усе кладуць ў
аснову ленінізм.
Бо ж так ніхто не
прысягае богам,
Як сатана —
той самы шавінізм.
Як ты з тугою звыклася палыннаю!
Як часта
крывадушыў твой Парнас!..
Кусок зямлі,
завешся ты Ўкраінаю.
Ты быў да нас. Ты
будзеш пасля нас.
Мой пракаветны,
Мой умыты росамі,
сусветны,
кветны,
зорысты, з
жывінкаю…
Калі ты нават
зваўся Маларосіяй,
твая паэтэса была
Украінкаю.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2013.
