Уладзімір Сасюра
* * *
Так ніхто не
кахаў. Праз вякі ды гады
Саспявае такое
каханне.
І вясна на зямлі
расцвітае тады,
і буяе зямля
спазарання…
Лёгка дыхае ў сіняе неба яна,
узнімае да зор
свае рукі…
І тады на зямлі
расцвітае вясна
і трымціць ад
салодкае мукі…
Млее сэрца маё ад шчаслівых вачэй,
што ў тумане
гараць нада мною…
Разліваецца кроў
і па жылах цячэ,
Быццам пахне яна
лебядою…
Гэй, зіхоткія зоркі!.. Мой месяц святы!..
Ці ж бывае
ярчэйшым каханне?..
Для яе я сарву
Арыён залаты,
Я — з паэтаў
рабочага рання…
Так ніхто не кахаў. Праз вякі ды гады
Саспявае такое
каханне.
І вясна на зямлі
расцвітае тады,
і буяе зямля
спазарання…
Лёгка дыхае ў сіняе неба яна,
узнімае да зор
свае рукі…
І тады на зямлі
расцвітае вясна
і трымціць ад
салодкае мукі…
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2013.
