Андрэй Малышка
ПЕСНЯ ПРА РУЧНІК
Знаю, маці мая:
ты начэй недаспала
І вадзіла мяне на
пакос ля сяла,
І ў бясконцыя
далі ты на золку мяне выпраўляла,
І ручнік вышываны
на шчасце дала.
І ў бясконцыя далі ты на золку мяне выпраўляла,
І ручнік вышываны
на шчасце, на долю дала.
Хай квітнее на ім расяністая сцежка,
З салаўямі гаі, з
мурагамі лугі,
І твая трапяткая
задушэўная ветлая ўсмешка,
І тужлівы твой
позірк прыгожы даўгі.
І твая трапяткая задушэўная ветлая ўсмешка,
І тужлівы твой
позірк прыгожы блакітны даўгі.
Той дзівосны ручнік, быццам лёс, пасцялю я
Пад пярэшапты
траў ды пад шчэбет дуброў,
І на ўзорыстай
тканцы ажыве ўсё, што сэрца хвалюе:
І дзяцінства, і ростані
міг, і любоў.
І на ўзорыстай тканцы ажыве ўсё, што сэрца хвалюе:
І дзяцінства, і
ростані міг, і матулі любоў.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.