Ліна Кастэнка
* * *
Вачыма ты мне мовіў
быў: люблю.
Душа іспыт трымала нестрымоўны.
Як быццам ціхі
водзван крышталю,
нямоўленае
сталася нямоўным.
Жыццё ішло, мінула той перон,
дзе ціш крычала ў
рупар неўтаймоўна.
Нямала напісана
ўжо пяром.
Нямоўленае
сталася нямоўным.
Світалі ночы, вечарэлі дні.
Людскія шалі лёс
вагаў няўмольны.
І словы йшлі з
душы, як прамяні.
Нямоўленае
сталася нямоўным.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.
