Ліна Кастэнка
ДОН ПІПА ЛІРОЗІ
Сіцылія. Этна.
Душа бы ў гіпнозе.
І мора, і скалы,
і ціша тэрас.
Дон Піпа Лірозі, мы
вечна ў дарозе.
Я Вас толькі
стрэла. Я згадваю Вас.
Мы дзесь размінуліся. Мо, у Леоне.
А мо, на Русі Вы
гасцілі калі.
Дон Піпа Лірозі, у
Вашай далоні,
я помню, і ружа,
і шпага былі.
Той водзван тых слоў — ці не ваша тэрцына?
Той рыцар самотны —
не вы у цямне?
Той шрам на
шчацэ — ці не меч сарацына?
Той бляск у
вачах — ці не смутак па мне?
Дон Піпа Лірозі, ці маем мы цені?
Вы грэк ці
гішпанец? Для ўсіх быццам свой.
А мо, вы
прастора, і ў шчырым імкненні
Абняць мяне
хочаце крыламі хвой.
Бывайце, я еду, мы зноў у дарозе.
Дабра Вам і цішы
святарных дуброў!
Калі б толькі
ведаць, дон Піпа Лірозі,
праз колькі
стагоддзяў спаткаемся зноў?!
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.
