Ірына Роік
* * *
Дзень прадмесцяў
прыгас — свежа пырскае снег
на абліччы
сабораў. І з храма
вера ціха
выходзіць, ступае без вех,
як ступалі Ева з
Адамам.
Сінь і гоні вакол — бы на мапе якой,
я кранаю палітры
валоссе.
Вера, быццам бы
слава, цячэ ў твой спакой
і хвалюе будынкаў
калоссе.
Лёд прадсэрдзяў растаў — і вада лье ды лье,
рукі поўняцца
стомы металам.
Вера ж крылы імкнецца
прасцерці свае
і у шчасці тоне трывалым.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2015.
