Ліна Кастэнка
* * *
Стаяла груша,
зелянеў лясочак.
Стаяла неба ў
дзіўнай сівізне.
У грушы быў
танюткі галасочак,
яна ў маленства
клікала мяне.
Мы доўга й шчыра гутарылі ў полі,
не чулі нават
рокату шашы.
Стары Сізіф убачыў,
як міжволі
мне глыбы дзён зрываюцца
з душы.
Стаялі з грушай мы ў пахмурнай просіні,
размовай
захапіўшыся сваёй.
Баялася яна
сцюдзёнай восені,
а я трымцела
перад сумятнёй.
Удзвюх мы прагна слухалі зязюльку.
І хмары йшлі, як
нетутэйшы дым.
Сізіф курыў сваю
даўкую люльку,
ён так хацеў здавацца
маладым.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2015.