Васіль Сіманенка
ЛЕБЕДЗІ МАЦЯРЫНСТВА
Крыллем лебедзі з туману мільгацяць ружовым,
Засыпае ноч
ліманы зор’ем сургучовым.
Заглядае ў шыбу казка срэбнымі вачыма,
Ззяе мацерына
ласка за яе плячыма.
Ой, нясі ад нас дакуку, дабрадзей-вятрыска,
Не пушчу яе
люляць я сынаву калыску.
Прыплывайце да сыночка, лебедзі, як мары,
Апусціцеся пад
вейкі, знічкі, з-па-за хмары.
Пеўні змрок трывожылі недзе ў старане,
Танцавалі лебедзі
ў хаце на сцяне,
Лапаталі крыламі, цешыліся ценем,
Казыталі мроіва
зорным зіхаценнем.
Вырасцеш ты, сыне, рушыш у дарогу,
У душы прачнецца
не адна трывога.
У садах русалкі з чорнымі брывамі
Трызніцьмуць
табою хмельнымі начамі.
І цябе гукацьмуць, марачы пра песты,
Хлопцаў чарначубых
гожыя нявесты.
Можаш выбіраць ты жонку і сябрыну,
Нельга выбраць
толькі родную Айчыну.
Можна выбраць друга, можна — пабраціма,
Выбіраць жа маці,
сыне, немагчыма.
Будуць за табою мкнуцца ўдзень і ўночы
Белая хаціна й
мацерыны вочы.
І калі ўпадзеш ты на чужынскім полі,
Прыйдуць з
Украіны вербы і таполі.
Стануць над табою, лісцем зашаргочуць,
Смуткам
развітальным сэрца заласкочуць.
Можна ўсё на свеце выбіраць без спыну,
Нельга выбраць
толькі родную Айчыну.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2016.