понеділок, 23 квітня 2018 р.

Ісраэл Някрасаў, "Я твой раб"

Ісраэл Някрасаў
Я ТВОЙ РАБ
— Я твой раб, дарагая, ты — радасць вачэй.
Я ўсім сэрцам адданы твайму хараству.
Зажадаеш — памру.
— Дык памры як хутчэй…
Я дагэтуль жыву.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2018.

четвер, 7 вересня 2017 р.

Іна Снарская, "Сынам"

Іна Снарская
СЫНАМ
А сыны йдуць і йдуць недзе ў свет
І назад не прыходзяць…
Васіль Стус
1
Што за пара? У полі на крыжы
Па крумкачы, па суме, па адчаі…
І так халодна й горасна начамі,
Аж немаўлятка ў прыгаршчах дрыжыць.
Яму б схавацца ў мамы, каля сэрца,
А тут акопы, выбухі… Вайна.
За крок да волі і за крок да смерці —
Чужая незагойная віна.
Сыны ідуць, ад дому шлях прастаюць.
Зямля і неба — быццам не для іх.
Яны лісты ад мацерак гартаюць,
Што прарастаюць на шляхох, на ўсіх
Пуцінах-сцежках ад зары да сэрца,
На скрыжаваннях з жальбай і журбой.
Адна любоў ратуе іх ад смерці,
Адна любоў іх зноўку кліча ў бой.
2
Гарматы цяпер маўчалі,
І не было выпраў,
Сокал кружыў начамі,
Стэп прычашчаў.
Сокале мой крылаты,
Першым здабыў ты гарт,
Калі палеглі салдаты,
Зведаўшы роспач страт.
Крыллем сваім Айчыну
Ты агарнуў, збярог.
Дзверы зары адчынены.
Жыцьмуць сыны ў вякох!
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2016.

вівторок, 16 серпня 2016 р.

Васіль Сіманенка, "Лебедзі мацярынства"

Васіль Сіманенка
ЛЕБЕДЗІ МАЦЯРЫНСТВА
Крыллем лебедзі з туману мільгацяць ружовым,
Засыпае ноч ліманы зор’ем сургучовым.
Заглядае ў шыбу казка срэбнымі вачыма,
Ззяе мацерына ласка за яе плячыма.
Ой, нясі ад нас дакуку, дабрадзей-вятрыска,
Не пушчу яе люляць я сынаву калыску.
Прыплывайце да сыночка, лебедзі, як мары,
Апусціцеся пад вейкі, знічкі, з-па-за хмары.
Пеўні змрок трывожылі недзе ў старане,
Танцавалі лебедзі ў хаце на сцяне,
Лапаталі крыламі, цешыліся ценем,
Казыталі мроіва зорным зіхаценнем.
Вырасцеш ты, сыне, рушыш у дарогу,
У душы прачнецца не адна трывога.
У садах русалкі з чорнымі брывамі
Трызніцьмуць табою хмельнымі начамі.
І цябе гукацьмуць, марачы пра песты,
Хлопцаў чарначубых гожыя нявесты.
Можаш выбіраць ты жонку і сябрыну,
Нельга выбраць толькі родную Айчыну.
Можна выбраць друга, можна — пабраціма,
Выбіраць жа маці, сыне, немагчыма.
Будуць за табою мкнуцца ўдзень і ўночы
Белая хаціна й мацерыны вочы.
І калі ўпадзеш ты на чужынскім полі,
Прыйдуць з Украіны вербы і таполі.
Стануць над табою, лісцем зашаргочуць,
Смуткам развітальным сэрца заласкочуць.
Можна ўсё на свеце выбіраць без спыну,
Нельга выбраць толькі родную Айчыну.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2016.

середу, 3 лютого 2016 р.

Мікола Цярэшчанка, "Бяскрылы"

Мікола Цярэшчанка
БЯСКРЫЛЫ
Доўга птах ляцеў
і ад таго
крылле ўсё
пасеклася ў яго.
І асеў тады ён на траву:
— Не,
бяскрылы
я не пражыву!
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2016.

вівторок, 14 липня 2015 р.

Ліна Кастэнка, "Сучаснікі"

Ліна Кастэнка
СУЧАСНІКІ
Канстанцыя ў фатэль упала. Ёй,
зняможанай, настой далі насонны.
Сядзелі дзеці з нянькаю старой.
Прыдворніцы прымервалі фасоны.
А ён памёр, і гэта ж назаўжды!
Чаго ж ніхто не ўкажа ім дарогі?!
Да могілкаў нармальных — не туды,
яго ж вязуць на могілкі для ўбогіх.
А тут яшчэ і дождж паліў з нябёс,
прымусіўшы працэсію спыніцца.
Труну вазак да могілкаў давёз,
паставіў брамнік нанач у капліцу.
І заўтра дождж. Адклалі зноў на час.
Пажупілі, чагось хапілі моцнага.
А дзень за днём. І брамнік той загас.
Дый невядома, дзе магіла Моцарта.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2015.

понеділок, 20 квітня 2015 р.

Ліна Кастэнка, "Стаяла груша, зелянеў лясочак..."

Ліна Кастэнка
* * *
Стаяла груша, зелянеў лясочак.
Стаяла неба ў дзіўнай сівізне.
У грушы быў танюткі галасочак,
яна ў маленства клікала мяне.
Мы доўга й шчыра гутарылі ў полі,
не чулі нават рокату шашы.
Стары Сізіф убачыў, як міжволі
мне глыбы дзён зрываюцца з душы.
Стаялі з грушай мы ў пахмурнай просіні,
размовай захапіўшыся сваёй.
Баялася яна сцюдзёнай восені,
а я трымцела перад сумятнёй.
Удзвюх мы прагна слухалі зязюльку.
І хмары йшлі, як нетутэйшы дым.
Сізіф курыў сваю даўкую люльку,
ён так хацеў здавацца маладым.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2015.

суботу, 18 квітня 2015 р.

Ліна Кастэнка, "Ціхая раскоша шчодрых вод..."

Ліна Кастэнка
* * *
Ціхая раскоша шчодрых вод.
Сонечна-зялёныя прычалы…
О Дняпро, ты, як і мой народ,
велічны, лагодны і трывалы.
Віру смех іскрысты, дзе чарот.
Глыбіня сцюдзёная ля кручы…
О Дняпро, ты, як і мой народ,
жартаўлівы, мудры і пявучы.
Плыні наравісты разварот.
Хваль бурлівых пляск далёкачутны…
О Дняпро, ты, як і мой народ,
горды, вольналюбны і магутны.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2015.