Нікола Вапцараў
ЛІСТ
Ці помніш мора,
караблі з судзінамі,
і трумы, дзе
пануе ліпкі змрок?
Як трызнілі з
табою
Філіпінамі
і зорамі буйнымі
Фамагусты?
Ці помніш ты, як прагавіты
зрок
матросы кідалі далёка —
туды, дзе дня
згасала спёка
і брыз трапічны
дыхаў густа.
Ці помніш ты, як
мы
ўсё болей, болей
у добрасць і
людзей гублялі веру,
і стылі
спадзяванні нашы
й воля,
рамантыка,
і мроі,
і намеры.
Ці помніш ты,
як у адну мінуту
жыццё загнала нас
у пастку зманам?
Схапіліся мы.
Позна.
Доля люта нас зламала.
Нам вочы, бы звярам
зыманым, волі
ўмольна
просячы ў фартуны,
свяціліся
надзеяй на ратунак.
А ты быў юны,
я — таксама юны!..
Пасля… пасля
нянавісць з кожным разам
усё глыбей
урэзвалася ў сэрца.
І, як гангрэна
ці хутчэй
праказа,
душу губіла
ў цяжкай паняверцы.
Яна пляла бязлітасна
цянёты
трывожных сноў,
адчаю і журботы,
яна труціла кроў,
яна цвяліла раны,
але было шчэ
рана, вельмі рана…
А ў вышы —
у аблоках —
о, дзівосы! —
зіхцела крылле
чаек непаўторна.
І, як слюда, іскрыліся
нябёсы,
сінела неабдымная
прастора,
хаця за край яе
ўсё болей, болей
распаласканых
ветразяў
сплывала
і чэзла ў
вечаровым наваколлі,
ды мы аслеплі ад
святла навалы.
Мінула ўсё. Але раней
з табою
мы беды напалам
усе дзялілі,
і я хачу сказаць
табе пра тое,
што перамог
зняверу і бяссілле.
Цяперашні настрой
мяне спыняе
прыставіць
пісталет
сабе
да скроні,
а ў сэрцы гнеў ды
злосць
перамяняе
у барацьбу
што бурапеніць
сёння.
І мы яшчэ
затрызнім
Філіпінамі,
і зорамі буйнымі
Фамагусты,
і страпянёмся
сэрцамі бадзёра,
і зноў палюбім
караблі з судзінамі
на сініх ды
бязмежных хвалях мора,
дзе дыхае
трапічны вецер густа.
Упала ноч.
І карабель павольна
спявае,
навявае прагу веры.
О, як жыццё люблю
я неспатольна!
І ненавіджу
зманныя
хімеры…
Ясней за ясны дзень: мы немінуча
галовамі праб’ём ільдоў
грамаддзе.
І сонца,
наша сонца,
шчэ сляпуча
заззяе на
пахмурным
даляглядзе.
І хай яно
пасля
агністым промнем
мне, быццам
матыльку, апаліць крылле.
Не стану наракаць
на лёс,
бо помню,
што ўсё адно навек
засну ў магіле.
Але памерці ў
час,
калі страсае
зямля
з сябе
атрутлівую плесню,
калі мільёны душ
уваскрасаюць —
вось гэта песня,
гэта, праўда, песня!
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2013.
