Ліна Кастэнка
* * *
…Натоўпам разарваная
Гіпатыя
і Галілей, зняважаны
не раз,
якаясь чалавечная
сімпатыя,
а не каноны
спалучылі нас.
Начэе ўжо. І смутак
сэрца крые.
Ты расплятаеш
думкі і касу.
Ну, а ў цябе,
Складоўская Марыя
было і так, што
не было і су?
Джардана, ты
змарнеў. Паспаў бы трохі.
Ты ж быў дзіця,
яны лічылі — леў.
Ты ўсё аддаў для
людства, для эпохі.
Ты, хлопча,
налюбіцца хоць паспеў?
Дамброўскі, ты
курыць узяў за звычай?
Тарасе, ты ў
самоце так і сціх?
Цябе спірытаў
процьма шчэ пакліча.
Пашлі хутчэй да
д’ябла іх усіх.
Бо гэта ж тыя
самыя, каторыя
цябе губілі.
Праўда, смех у тым,
што ёсць
перпетуум-мобіле гісторыі:
мае забойцы —
праўнукі тваім.
Худзенькі Гус…
Яны яго звязалі.
Ім не адсохлі
рукі да плячэй.
А ты блюзнер, падзвіжніку
Везалій?
Праз тое боль
душу тваю пячэ?
А ты ўтаймуй душэўныя
нязгоды.
Будзь аптымістам,
вунь як наш Тарас.
Перадавыя сілы
спяць заўсёды,
ніводнага не
выбавілі з вас.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.
