Анна Малігон
* * *
Бывае, іншы раз
цьмянее шкло.
І з рук кудысьці рамяство
ўцякло.
Ніякіх свят —
за шолахам ялін.
І ў паднябессі
ўжо спыніўся млын.
І ты —
адзін.
А на канве згубіўся ўзор, загас.
Цябе ў зямлю затоптвае
ўжо час.
І той, хто з ім
ідзе. Спускай жа вочкі.
Мы — экспанаты
пекла, што клякоча
у нас.
Хістаецца набраклая зямля,
як палуба начнога
карабля,
а над табою
хваляй гругановай
плывуць цянёты з
моцнаю асновай
здаля.
Няўжо так лёгка нітку перакусіш?
Ты правадыр. Ты
ўсё падужаць мусіш.
Не азірайся.
Адганяй манюк.
Твае рамёствы шчэ
не зналі рук.
Твае жанчыны чараў не сплялі.
Званамі зазвіняць
твае палі.
Да самых
воблакаў, павер. І затрасецца
халодны пыл
магутных вершалін.
Прыслухайся —
то ажывае млын
на сподзе сэрца…
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.
