Ліна Кастэнка
НАОМІ УЭМУРА
Ніхто не бачыў,
як ён браў вяршыні,
сам па сабе,
самотны альпініст.
Схаваўшыся ў
калматай аблачыне,
дзе ні
птушыны — толькі ветру свіст.
Адолеў буры, шквалы і завалы,
зрываўся у
прадонні на хаду.
І толькі часам падаваў
сігналы:
“Я Уэмура. Я
іду”.
І трэба ж занурыцца так у горы,
каб на бялёсы
голас вышыні,
бы ўчэпісты
карэньчык мандрагоры,
паўзці праз
леднікі ды камяні.
Не напаказ, не ў кадры і не тое,
каб дзеля славы,
грошай ці забаў, —
сваё жыццё,
нібыта ўцёс, крутое
ён з доляю сваёю сам
змагаў.
Так і загінуў… Свет маўчыць пахмура…
Яшчэ адну вяршыню
браў адзін
той дзіўны
чалавек, што зваўся Уэмура, —
самотных гор
самотны паладзін.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.
