Ліна Кастэнка
ГОРАД УР
І жыў народ. І
зваўся ён шумеры.
І перажыў нямала
страт і згуб.
Вайсковы люд,
даўно памерлы,
трымаў і кубкі
каля губ.
У доле тым, дзе штохвіліны
пяскамі плавіць
небасхіл,
цары, паэты і
быліны
ляглі ў шэсць
ярусаў магіл.
Вось так памалу ды памалу
яны ішлі у
забыццё.
Але далей ва Уры
з валу
шумеры сыпалі
смяццё.
Татальны сметнік год за годам
вышэў пры муры
гарадскім.
А што там могілкі
пад сподам,
ужо й забылася
зусім.
У доле Тыгра і Еўфрата,
дзе ўсё заносіць
жоўты мул,
паблякне слава
Герастрата
перад тваёю,
горад Ур.
Бо то агонь, а ён жа чысты.
Ён у людскіх
руках — жыццё.
А ты, пыхлівы,
ганарысты,
угруз па грудзі у
смяццё.
Ссыпаўшы дрэнь без перабою,
засыпаў, сам не знаў
калі,
даспехі, арфы,
што тваёю
жывою славаю
былі.
Ці змізарнелі твае людзі,
ці ўжо на іх які
заклён,
што ты ўтапіў грабніцы
ў брудзе,
што ты сцураўся
тых пісьмён?!
Цябе якія збавяць гусі,
народзе бедны, калі
ты
у бітве ўстояўшы
і ў трусе,
паў ад уласнай
дураты?!
…Вякоў мінаюць ліхалецці.
Хтось бурыць.
Твораць некаторыя.
А горад Ур ссыпае
смецце,
ссыпае смецце на
сваю гісторыю.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.
