Ліна Кастэнка
* * *
Мой першы верш
пісаны быў ў акопе,
на той слабой ад
выбухаў сцяне,
калі, згубіўшы
зоры ў гараскопе,
дзіцячы свет мой
гінуў на вайне.
Цякла пажараў вусцішная лава,
стаялі ў шызых
кратэрах сады.
І западала наша
пераправа
пад шквалам лютым
полымя й вады.
Быў белы свет не белы ўжо, а чорны.
Распаленая ноч
свяціла дню.
І той акопчык —
як падводны човен
у моры дыму, жаху
і агню.
То ўжо было не зайчыкам, не воўкам —
крывавы свет, гарэлая
зара!
А я буйныя літары
асколкам —
пісала, беручы іх
з буквара.
Гуляць бы шчэ мне ў хованкі ды ў класы,
на крыллі
вокладак у казкі б зноў ляцець.
А я пісала вершы
пра фугасы,
а я ва ўпор
пабачыла ўжо смерць.
О, бедаў недзіцячых боль той першы,
навек ён раніць
сэрца без нажа!
Як немага не
выкажаш у вершах,
ці не знямее,
выпадкам, душа?!
Душа ў радках — як мора ў перыскопе.
А згадкі — як
з былога караблі.
Мой першы верш
пісаны быў ў акопе…
Ён друкаваўся
проста на зямлі.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.
