Ліна Кастэнка
ГЮГО Ў СТАРЫМ МАЯКУ
Не верыцца. Ён
вырваўся і знік!
Хай там Парыж
жыве сабе, як хоча.
Ахоўвае тут цішу
вартаўнік,
і мора аб стары
маяк плюскоча.
Нікуды не спяшаецца ён тут:
ані ў цянёты
славы, ні любові.
Стамлёная душа
знайшла свой кут
і зможа ўрэшце
выявіцца ў слове!
Бо, так ці сяк, усё-ткі тут маяк.
А у Парыжы неяк і
ніяк.
Прыхільнікі,
палітыкі, радня —
Усе цябе
задурваюць штодня.
А тут хіба што пройдзе нездалёк
караблік нейкі,
пасігналіць дзеду.
А за акенцам —
мора і пясок,
пясок, пясок, і
ні людскога следу.
Вунь невад. Паўзатоплены прычал.
Нішто прытулак
для анахарэта.
Ды днямі
вартаўнік быў закрычаў:
— Масье
Віктор, імчыць сюды карэта!
Ідуць ужо, гукаючы: — Го-го!
Мы ўсё-ткі тут
знайшлі цябе, Гюго!
Ну што сказаць?! Зрабіў
з сябе пачвару,
хапком сабе намыліўшы
паўтвару.
— Ты ім скажы, што нельга да Гюго!
Ён… розум
страціў. Ён ужо таго.
І, выставіўшы
мыльную шчаку,
прыскаліў вока і
сказаў: — Ку-ку!
Ад мызы той шарахнуліся знайды.
Як індыкі,
надзьмуліся — і гайда.
І селі. І
паехалі — куды ж?
Сенсацыю
разносіць у Парыж.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.
