Ліна Кастэнка
ГРАФІНЯ РАЗУМОЎСКАЯ
— Ты што,
здурнеў? Куды мяне ты ўпёк?
Мне ў Пецярбургу
цесна, невыносна.
Мне трэ, каб лес,
каб поле, каб ставок,
а тут вось толькі
двор — не ўбіць і носа.
Туды не стань, там слова не прамоў,
да тых і тых
падлашчвайся, аж сумна!
Малюся я ў царкве
да абразоў,
а тут, куды ні
глянь, адны парсуны.
І ты набраўся: “сё”, і “то”, і “эта”.
Звянчаўся тут з
царыцаю цішком.
Ды ёсць і ў
Лемяшах Елізавета —
не з пыхай, як
твая, а з ганарком.
У нас дзяўчаты — цяжка не ўлюбіцца,
на тры вярсты
чуваць, як хто пяе.
Якая б з іх! А
гэтая царыца —
валосся нат на
коску не стае.
— Мамаша, годзе!
— Я яму мамаша!
Такі здурнеў ты,
сыне, пры двары.
Чужына тут. І
мова тут не наша.
Тут сыра. І
даймаюць камары.
А тыя балі — нехаць спатыкнешся.
Шаўкі, шыфоны,
шлейфы — як шляя.
Сама з сабою
ледзьве размінешся, —
Куды ні ткнешся ў
люстра — ўсюды я.
Абрыдлі мне “сіі”, і “це”, і “эці”.
Нямашака тут
роднае душы.
Ну, ўсё. Бывай.
Скажы Елізавеце:
вярнулася графіня
ў Лемяшы.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.
