Вольга Хвастова
* * *
Пахне баршчом і
геранню наш страчаны рай…
Двойчы ступаць у
раку — то благая прымета.
Я дагараю у
верхніх слаях атмасферы, як тая камета…
Не давярай мне, маленькая,
не давярай.
Ліпка — як патака, горача — нібы вулкан.
Прага сапраўднага
льецца па жылах нястрымна.
Сумна, дзяўчынка,
у гэтай сахары і зімна
Шторы — у
пральні, і плача скалечаны кран.
Міру няма, ані міра няма, ані меры…
Нам засталіся
пустыя пачуцці няверы.
Вырасце ў іх дзіцяня, нібы ў яслях, пасля:
З выгляду —
ты, але ўпартае вельмі, як я.
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.
