Ліна Кастэнка
* * *
Я кіну ўсё. Я
веру ў кіламетры —
сасмаглыя,
стамлёныя здаўна.
Нямала іх у
матухны Дэметры —
багіняю зямлі
была яна.
О, разматай
дарогі мне, багіня!
Мне б за вачыма
ўдалеч уцячы.
Ратуй мяне, ратуй
мяне, бо гіне
мая душа, ў чужую
гледзячы.
Пяшчотна так, з
пачуццямі адданымі,
насуперак разумнаму
ўсяму.
Ратуй мяне
разлукаю і далямі, —
з сабою і
ўспаміну не вазьму.
У горычы ааз
праменнай цэдры,
дзе гром трымае
ліўні ў рукаве,
дзе толькі адзінока
вёрсты-зебры,
пасуцца у
запыленай траве, —
хай будзе стэп,
хай будзе лес і горы,
хай выбухнеш ты
лютасцю зямной,
калі з вачыма
злымі семафоры
журбою шлях
зальюць перада мной!
© Дзмітро Шчарбіна, беларускі пераклад, 2014.
